guerra

A Asamblea Antimilitarista de Madrid e Ciencia para el Pueblo comezaron a finais de 2015 unha campaña para denunciar o I+D Militar, coa intención de confluir pouco a pouco cos coletivos que historicamente sostiveron esta iniciativa intentándoa abrir ao máximo de movementos sociais posíbeis.

Partillamos a nota enviada logo da acción na xunta de accionistas do BBVA:

No medio dixital www.eldiario.es publicaron hai uns días unha reportaxe sobre os Programas Especiais de Armamento tomando datos do Ministerio de Defensa.

Unha morea de miles de millóns de euros que os distintos gobernos foron tirando en armas para facer a guerra.

Ante os sucesos de París e a guerra permanente do Capital, as organizacións sociais, antimilitaristas e pacifistas asinantes manifestamos:

Os atentados de París forman parte da guerra que o chamado Estado Islámico (EI, ISIS ou Dahes) mantén cos estados que integran xunto a EE.UU a coalición armada que intervén militarmente en Oriente Próximo. Coalición que consideran a principal causa dos males que sofren.

Colamos unha entrada publicada na web do grupo Tortuga Antimilitar coas cifras do gasto militar en 2014 no Estado Español:

Otro año más se acerca la campaña de la declaración de la renta; otro año más llegan las campañas de insumisión y objeción fiscal. Éstas son aprovechadas por diversos grupos y cientos de personas para desviar parte de sus impuestos a proyectos sociales construidos desde la base, proyectos hechos por gentes que desean un mundo más justo.

Como cada primavera, desde Tortuga te animamos a que participes en nuestra campaña de Objeción Fiscal al Gasto Militar y alejes tus impuestos de inversiones en guerra, destrucción y control social. Con ese fin —y con el de denunciar la atrocidad de su existencia— estimamos el gasto militar y de control social de 2014.

Nos anos trinta do século XX, as tensións sociais e a violencia política estaban aumentando no contexto da profunda crise económica desa década. A loita de clases, o expansionismo imperialista, o ascenso dos rexímenes totalitarios, as guerras nacionais ou o rearme militar eran expresións desta deriva que conducirá en poucos anos á Segunda Guerra Mundial.

Achegamos un artigo de denuncia e reflexión sobre as feridas de guerra que temos máis próximas a cargo de Julen Arzuaga e David Fernàndez:

Las mismas preguntas, los mismos silencios, las mismas mentiras

No estamos acostumbrados a atender heridas de guerra». Estrella Fernández, oftalmóloga del Hospital Clínic de Barcelona, zanjaba así el debate con clínica precisión. Su comparecencia en Comisión del Parlament evidenciaba la radiografía definitiva de las secuelas irreversibles y la lesividad aleatoria que las balas de goma, caucho de 54 gramos disparado a 720 km/h, producen cuando impactan contra la ciudadanía. En otra comparecencia, esta en el Parlamento vasco, la madre de Iñigo Cabacas, Fina Liceranzu, reforzaba la idea, reclamando «un poco de humanidad». Ambas voces dejaban al rey desnudo, certificando ante unos diputados enmudecidos, hasta entonces tal vez ciegos y sordos, lo ya sabido en la calle y negado durante tantos años en los despachos oficiales.

Oposición ao dereito dun pobo a expresar a súa opinión como defensa da liberdade e a democracia; prohibición de manifestacións para facer respectar a liberdade de todos; privatización da sanidade para asegurar o dereito á asistencia médica universal; eliminación de bolsas e peche de escolas como máxima expresión da garantía de acceso á educación e, desde logo, intervencións militares, ataques e bombardeos a poboación civil feitos pasar por intervencións humanitarias. A perversa manipulación da linguaxe levada a cabo polo poder, para vendernos as cousas polo contrario do que son, non ten límites, confiando quizais na máxima de que unha mentira mil veces repetida, convértese en verdade.

É evidente que, igual que talar un bosque evita que arda nun incendio, bombardear e matar a poboación civil nun “ataque lóstrego” evita que sufran unha guerra. Agora ben, é unha solución que non consideramos aceptable, e moito menos “humanitaria”.

Pero en todo caso, sabemos que, ao igual que en Afganistán ou Iraq, están moi lonxe de ser os motivos humanitarios os que moven a actuación dos Estados Unidos e os seus aliados.