Os militares mendigaban en Vigo, mentres os antimilitaristas pintaban murais

Convocados polo Espazo Aberto Antimilitar (Ateneo Libertario, CGT, Asoc. Caleidoscopio e Grupo Axitación Social) e dentro da campaña galega pola Obxección Fiscal aos gastos militares: “Nen un céntimo para a guerra”.

O sábado 25 de xuño, unha vintena de antimilitaristas dedicámonos a incordiar o máis posible desde ás 18:00h ata as 20:00h da tarde.

No cruce entre a rúa Príncipe e Colón procedimos a montar toda a nosa parafernalia:

Colocamos dous paneis con información sobre o Gasto Militar proxectado para o 2005 no Estado Español, así como denunciando a militarización que se está a fomentar desde a U.E.

Montamos unha mesa con información sobre Obxección Fiscal e cos panfletos a toda cor, que este ano sacamos a nível galego para esta campaña.

Pegamos dúas pancartas nas paredes próximas e dúas calaveras de cartón para ambientar un pouco a zona.

No asunto de ambientar, axudou tamén a megafonía, coa que ademáis de ler varias veces un comunicado contra os gastos militares e a favor da Obxección Fiscal, pinchamos música antimilitarista durante todo o tempo que estivemos alí.

No chan, colocamos catro plafóns de 1,20 por 1,20 e dedicámonos a pintar un “inspirador” mural co motivo gráfico da campaña galega pola O.F., mentras algunha xente de Malandraxe acompañábannos cos seus malabares.

Mentras nós faciamos todas estas cousas positivas para a sociedade, varias desalmadas militares dedicáronse tamén durante todo o tempo, a molestar á cidadanía mendigando “cartos para armas e bombas”, “para a misión humanitaria de traer o petroleo de Iraq” e “para según elas defender á súa patria”.

Fixeron todo isto mentras torturaban “á moda Abu Grahib” a unha indefensa “Prisioneira Pacificada” e exhibindo parte do seu poderío militar, simbolizado por un flamante tanque (de cartón claro).

O devenir destes militares, levounos ao outro extremo da rúa Príncipe, ao lado do Sireno, onde se atoparon coas súas compañeiras do Exército de Terra que xusto esta semán, tiñan o “chiringuito furgalla” de recrutamento montado alí, polo que decidiron acompañalas solícitamente na súa labor, ata que outra importante misión debeu reclamar a estas heroicas recrutadoras e decidiron marchar (oxalá que para sempre) da nosa cidade.

Máis info en: http://galiza.indymedia.org/pt/2005/06/3918.shtml