Espectáculo Aéreo de Vigo, simulacro de paz en tempos de guerra

A fin de semana que ven a Ría de Vigo volverá a acoller o Festival Aéreo de Vigo que fará voar sobre a nosa costa unha morea de avións de guerra de distintos exércitos.

O Espazo Aberto Antimilitar de Vigo rexeita este tipo de actos e como di o lema deste ano a súa intención é simular a paz en tempos de guerra, mentres as tropas españolas extendense por Afganistán, Líbano, Somalia, etc.

Por iso baixo o lema: "Espectáculo Aéreo de Vigo, simulacro de paz en tempos de guerra" queremos animar á cidadanía viguesa a mostrar o seu rexeitamento a este acto cun xesto moi sinxelo. O día 18 de xullo, data na que se celebra o espectáculo, facer voar a maior cantidade posible de avións de papel como acto de protesta contra a guerra e contra dito show. Deixamos un modelo para que fagades os vosos avións que podedes lanzar dende balcóns, fiestras, na praia de Samil...

Deixamos o texto no que explicamos a nosa postura e o material para descargar para que o divulguedes:

A GUERRA COMO ESPECTÁCULO

“A ironía máis antiga segue a ser a máis satisfatoria: cando se prepara para a guerra, o home afirma sempre actuar en nome da paz”.

Watchmen

O grande mérito das sociedades consideradas modernas sobre calquera outro tipo de organización social é a dimensión do simulacro, ao punto de invertir por completo o sentido da realidade. A apariencia ten a ben ser a forma máis lograda de goberno na actualidade ou cando menos así se desprende do consenso acadado entre as multitudes anodinas, fanáticas espectadoras da súa propia miseria existencial. Isto significa que calquera actividade, por banal que sexa, está suxeita por forza á representación espectacular. Á disociación entre realidade e ficción. Á farsa en suma.

A celebración dun novo Festival Aéreo representa todo o antedito e moito máis por canto esa mesma inversión dase en termos de participación cidadá, de recoñecemento dos valores cívicos de corpos e forzas de seguridade do Estado, de cooperación internacional en materia antiterrorista, da diplomacia como unha das artes por excelencia e por tanto de prestixio institucional. Un festival cuxo orzamento foi asumido pola alcaldía de Vigo, a mesma que lle nega o albergue da Gota de Leite aos sen teito para acoller no seu lugar a Universidade Corporativa do Clúster da Automoción. A mesma que preside a Rede Española de Cidades Polo Clima sen atender ao despilfarro enerxético dunha tal exhibición militar. A mesma que patrocina novos aterramentos na Ría ou fai apoloxía do urbanismo coercitivo sen amosar a máis mínima sensibilidade sobre o entorno inmediato. E finalmente a mesma que festexa por todo o alto tres anos de goberno hostil para con a súa propia cidade.

Unhas Forzas Armadas, non o esquezamos, cómplices do estado de excepción xeralizado por doquier baixo a consigna de guerra global permanente en escenarios tan dispares como África, Asia ou Latinoamérica -mesmo a Europa das liberdades- cos resultados que as democracias occidentais deciden en cada momento segundo os intereses en liza. Golpes de estado, ocupación militar, ataques preventivos, peches de imprensa, ilegalizacións de organismos populares... Así acreditamos nas palabras de Guy Debord cando afirmaba para asombro do común que no mundo realmente invertido, o verdadeiro é un momento do falso.

A rotundidade do noso rexeitamento ven dada, toda vez, pola impronta simbólica dun evento de tales características, moi na liña do decadente estilo de vida moderno, pero sobre todo á impostura que supón xogar á guerra como se tal cousa. Como se fose máis unha prolongación edulcorada da industria de lecer para consumo masivo. Desviando a atención sobre a súa natureza real –o entrenamento militar en pleno territorio urbano- mediante un exercicio de embrutecemento colectivo. De aí o noso compromiso por erradicar de maneira absoluta as estruturas militares, sexan cales sexan, e pular a prol dunha transformación radical da organización social que teña por meta a liquidación dun mundo que xa non recoñecemos como propio.

Porque a guerra na era do turbocapitalismo é un espectáculo digno de ser descifrado en toda a súa complexidade pero tamén porque a guerra é, ante todo, un estado de ánimo.